Jack of all Trades and master of None

Hey lieve lezers en fans, familie en vrienden!

Hier weer een late night en korte blogpost. Ik ga mijn best doen om deze week nog een langere te schrijven. Het probleem is dat Januari nogal stil heeft gelegen, en nu eindelijk er wat vaart in heel het gebeuren hier komt. Nu ik terug in Japan ben, met visum, zal mijn stage langzaam aan meer inhoud krijgen, maar voorlopig ben ik dus nog op zoek naar part time kansen om die leegte op te vullen. Liefst zou ik dus een part time doen, aangevuld met mijn stage zodat ik lekker 6 dagen per 7 kan werken ofzo. We zien wel.

Vorige zomer in België probeerde ik te soliciteren op bekende jobhunting sites in Japan, zonder teveel antwoord. Twee redenen: mijn CV was belange nog niet zo op punt als hij nu is (Bedankt Tim De Wilde voor je hulp). Iets wat ze me toch hadden mogen leren aan de unief. Een goede CV opent veel gemakkelijker deuren. Je moet elk puntje dat kan helpen vernoemen, zonder teveel te overdrijven en tegelijkertijd nog compact te blijven. Iemand met ervaring is dus geen overbodige luxe! En ten tweede, bedrijven in Japan huren veel iemand met een visum in dan iemand zonder visum (duh).

Nu, eens die twee problemen van de baan waren, besloot ik toch maar nog een gokje te wagen online. En met succes, want ik heb 3 interview kansen gekregen! Vier eigenlijk, want ik had er nog één achter de hand. Voornamelijk gericht op de onderwijssector. Van alle buitenlanders hier in Japan geeft ongeveer 60 procent Engelse les. Dat is zo'n beetje de cliché. Spijtig genoeg zijn die felbegeerde "native speakers" ook alleen maar dat, en spreken ze nauwelijks een woord Japans. Dat is dan gelukkig een groot voordeel dat ik wel heb, ondanks geen native speaker te zijn. Ik heb ook al een grote stap gemaakt sinds de eerste keer dat ik zo'n interview moest doen. Ook omdat ik nu een beetje meer (en logischer) iets heb van "Wat heb ik in godsnaam te verliezen eigenlijk". Niks. Absoluut niks. En dat maakt me best relax en stressvrij :). Vandaag had ik zo'n interview en dan ziet het er zo ongeveer uit :p.

9 uur opstaan. Mails en facebook checken. Ik check facebook altijd direct. Aangezien ik zo'n 8 uur op jullie voorzit moet ik altijd smorgends al de status updates en nieuwsdingen checken, zodat ik tenminste weet wat jullie allemaal aan het doen zijn! Ik geef toe, ik denk dat ik facebook veel belangrijker dan de meeste van mijn vrienden vind omdat dat echt mijn link is met België! Dus niet denken dat ik alleen een freak ben ;).

10 uur. Ontbijten zat er niet in vanmorgen. Ik ben nog altijd een verschrikkelijk slechte ontbijter, maar ik probeer. Maar met mijn nieuwste gadget, de sPibelt (Small personal Item) stortte ik me op mijn nieuwe bron van sport: Joggen. Ik heb mijn box abbonement niet verlengd omdat 100 euro per maand me net iets teveel was. Nu kan ik met een iphone applicatie joggen en een echt trainingsprogramma volgen! Heel ontspannend, al was mijn I love Techno CD niet de beste jogpartner, noch de plots 13 procent steile helling die ik tegenkwam :).

11 uur. Douchen en klaarmaken. Interview betekent suiting up. Nog meer dan in België denk ik. Nu, ik voel me best goed in een pak :). (Ja ik ben ook fan van Barney Stinson van HIMYM). Maar ik kan moeilijk in mijn korte broek toekomen sinds iedereen daar zo gekleed was :s. Dan nog eventjes opzoeken welke treinen ik moest pakken, en de wegbeschrijving bekijken, en de tijd doden met de sporza herhalingen van de 23e speeldag :).

12.20 uur: vertrekken en een lichte lunch! Het was ongeveer 40 minuten pendelen naar het hoofdkantoor, maar een beetje twitter checken (Nice Malchart, merci voor het aanmaken van een twitter account :) ), vrt nieuws, de standaard online, en een goed audiobook en het is zo voorbij :).

14u. Interview

14.40 Interview gedaan.

En we zien wel! Ik probeer zo goed mogelijk elke mogelijke kans te grijpen en die touwtjes samen te knopen tot één groot productief net. Maar langs de andere kant hoop ik dat ik me meer kan concentreren op iets waar ik echt goed in kan worden. Daarom deze titel: Jack of all Trades. Zo voel ik me soms! En dat is positief want ik leer veel dingen bij, maar ook wat minder want een Jack of all Trades... is een master of none.

Nog een lange weg te gaan dus :).

Misschien een iets saaiere blogpost! Voor meer grappige dingen kunnen jullie altijd Nele haar blog checken, want hoe zij de dingen kan verwoorden... :). Haar blog kan je HIER vinden. Ik hoop dat iedereen zijn examens vlot zijn gegaan en dat jullie ten volste genieten van elk feestje erna :). Mijn twitter is te volgen HIER voor meerdere statusupdates per dag (@ThomasDeBlock) en dat zal het zowat zijn voor vandaag :).

Ik denk aan jullie en vergeet niemand daar in België! Uitdagingen mogen nog altijd hieronder gepost worden, hetzelfde geldt voor vragen en commentaren. De uitdaging van Mattias om het drukke treinverkeer weer te geven wordt hopelijk beschouwd als een succes (ik had het filmpje op mijn facebook gepost)

Hopelijk tot gauw en tot hoors :).

Cheers

I'm back!

Beste lezers, vrienden familie en fans!

Na een lange stilte heb ik de pen weer opgenomen en zal ik vanaf nu jullie weer te woord staan vanuit Tokyo. Er zijn verschillende redenen waarom ik zo lang niks meer van me heb laten horen: Mijn korte maar drukke reis naar België heeft me zeer bezig gehouden, en ik blijf bloggen over de dingen die ik in Japan beleef. Dus mijn avonturen in België waren niet echt van toepassing :).

De tweede reden is dat ik na mijn terugkomst in Tokyo direct wat dingen hier in orde heb moeten brengen. En de derde reden is, dat bloggen net als sporten/huiswerk/strijken is: als je het even laat liggen heb je de neiging om het echt uit te stellen.

Ik had ook niet echt verwacht dat iemand mijn blog ging missen eigenlijk. Maar omdat er toch een paar mensen me er op aangesproken hebben, vind ik dat ik het verplicht ben om voort te zetten. Soms denk ik er ook aan om in het Engels te beginnen, en dat heb ik eens geprobeerd, maar dan mis ik de inspiratie om deftig te beginnen bloggen. En ik zou ook niet weten hoe ik een groter publiek moet bekomen. Als jullie ideeeën hebben, laat maar komen.

Ok: korte tussenstand van de situatie hier! Met een visum in de hand kom ik door het hele land! Met andere woorden, er zijn meer opties nu, en de Japanse regering kan me voorlopig niet uit het land zetten! Een gsm en een bankrekening horen er nu ook bij (godzij dank, ik kan eindelijk mijn gegevens uitdelen en bereikbaar zijn). De gsm was een investering, maar sinds ik me behoorlijk met social media bezig hou (Dat doet een internship bij Akoni met je) was het een logische stap. Mijn ouders kunnen me nu ook veel gemakkelijker bereiken, want nu kan ik zelfs op de baan met ze skypen. Heel fijn om mijn mama de weg van het station naar mij thuis te laten zien hahahaha. Ik probeer ook meer foto's te trekken, en soms bewerk ik die dan met een applicatie die Instagram noemt, en waarmee je mooie filters kunt toepassen. Hieronder zet ik een paar voorbeelden. Er zijn ook een paar foto's bij die gemaakt zijn op 2 januari, toen Nele en ik naar de nieuwjaarspeech van de Japanse keizer zijn gegaan. Het keizerlijke paleis en zijn gronden worden maar 2 keer per jaar geopend (op de verjaardag van de keizer en voor de nieuwjaarspeechen) dus dat was wel de moeite! Ook al duurde de speech uiteindelijk maar een goede 50 seconden. Het was het uur wachten meer dan waard hhahahahaha :p.

Vanaf nu hoop ik dus dat de werklading groter wordt en ik blijf me inzetten om zoveel mogelijk wat bij te verdienen waar ik kan. Nu in februari kan ik meehelpen aan de valentijns chocolade verkoop van een klein Japans chocoladebedrijfje: de manager gaat elk jaar naar België en bezoekt de beste chocolatiers, en vergelijkt hun producten. Hij kiest vervolgens het beste product van elke chocolatier en verkoopt het hier tijdens valentijn! Valentijn is nogal zot in Japan en een beetje anders dan bij ons. Het is de bedoeling dat meisjes voor jongens chocolade kopen (of beter maken). Als het gemaakte chocolade is telt dat echt als een liefdesverklaring! Een maand later is het white day, en moet de jongen witte chocolade teruggeven als teken dat hij de liefde beantwoord. Een killer maand dus ;). Hoe dan ook, ik mag 12 dagen aan een stuk die man helpen in een vrij sjieke department store in Tokyo. Ja ECHT Tokyo, als in, Tokyo station :). Dus suit up Thomas, en veel fancy dure chocolade verkopen dus :).

Gisteren heb ik trouwens nog eens een boys night out gehad met één van mijn allerbeste vrienden Koike. We zijn naar een bar geweest van letterlijk 2,5 vierkante meter ofzo. En er waren nog 5 andere mensen, o.a. de uitbaatster. Iedereen zat letterlijk rond een houten tafel, echt een familie sfeertje eigenlijk. Heel gezellig.

Ziezo, dat was een kort postje: ik ga proberen mijn tuesday blogging principe voort te zetten, al denk ik eraan om kortere blogberichtjes tussendoor te posten. Nu vraag ik me af, liever heel lange artikels om de week, of meer kleine tussendoortjes? Laat jullie mening maar achter hieronder. In één van de volgende blogposts zal ik trouwens antwoorden op een verzoekje van mijn goede vriend Mattias: hij vroeg me voor wat fotomateriaal en filmmateriaal van het openbaar vervoer in Tokyo. Spitsuur, hoe dat er uit ziet, of de Japanners echt zo mooi aanschuiven (antwoord is ja, maar een foto is nice natuurlijk). CHALLENGE ACCEPTED. Ohja, ook of ze wel eens slapen op de trein. Nu, voor de facebook gebruikers onder jullie kan ik alvast een grappige pagina aanraden onder de naam "Nobody sleeps like the Japanese do". Er zullen vast wat foto's zitten tussen de ongeveer 1300.

Ziezo, dat was het zowat voor deze blogpost. De foto's hieronder zijn enkele voorbeelden van de foto's die ik neem. Ik post ze vooral op twitter en ben de laatste tijd echt actief geworden op dat medium omdat het ook veel gemakkelijker is geworden voor mij. De twitteraars onder jullie mogen me altijd volgen op @ThomasDeBlock . Ik heb nauwelijks Belgische volgers, maar probeer toch Japans, Engels en Nederlands af te wisselen :).

Ik heb jullie gemist en keep on reading!

Groetjes uit Tokyo.

Odaiba

Hey lieve lezers, vrienden, familie en fans!

Het is weer tijd voor weer een Tokyo avontuur! Omdat we een tijdje stil hadden gezeten kregen Nele en ik zo een gevoel van: we zijn hier nu, we moeten Tokyo toch zo goed mogelijk leren kennen he. Ok, dat is een onmogelijke opdracht, gewoon al door de grootte van de stad. Enkele feiten en weetjes kun je op deze link terugvinden. Zeker de demografie eens checken!

Omdat ik al eens voor een event richting Odaiba was moeten gaan, maar de hele buurt nog niet echt had kunnen verkennen, beslisten we op Odaiba! Odaiba is een kunstmatig aangelegd eiland in de baai van Tokyo. Het geldt zo'n beetje als een bestemming voor ontspanning voor de inwoners van Tokyo zelf. Veel ontspanning/shopping/kitcherig gedoe te vinden, dus het was wel wat om op te nemen! Zelfs op weg naar Odaiba was al interessant, omdat je via de Yurikamome lijn gaat, een onbemande trein die je rond het eiland brengt. Wel fijn als je helemaal vanvoor zit! :).

De eerste keer dat ik in Odaiba was geweest was ik op de verschrikking van elke man gekomen: een Hello Kitty winkel genoemd Kawaii (Cute) Paradise. Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa, veel is er niet over te zeggen, maar ik wist dat het wel eens de moeite was voor Nele, en ook gewoon om er binnen te gaan en te zeggen: "Can"t...handle...the pinkness..... Mijn foto op het bankje spreekt boekdelen ;). Nee, het was eigenlijk nog wel geestig, al had ik nooit in mijn leven zoveel roze spullen bijeen gezien :).

Naast Cute Paradise is er ook een Toyota Center, waar je in een elektronisch gestuurde wagen kan zitten doorheen een parcours! En er zijn race simulators, in een soort van professionele uitgave zodat je levendig voelt alsof je een auto bestuurd tegen 250 km/u op een circuit! Echt cool. (Nele heeft het parcours niet uitgereden binnen de tijd hahahaha :p)

Ook terug te vinden op Odaiba (en dan vooral in Palet Town) is Venus Fort, ook een voorbeeld van pracht en praal qua shoppingcenters in Japan (Wat doe ik hier ook °_° ). Omdat de lucht geverfd is alsof het een heldere blauwe hemel is met witte wolkjes, en er een heuse dag en nacht en schemer cyclus is die afwisselt in een tijdspanne van 3 uur is het een mindfuck eerste klasse. Ideaal wel als je jetlag zou hebben. Vol met onze klassieke fancy schmancy winkels, in setting gezet van een oude Italiaanse stad... Daarvoor zijn we dan in Tokyo eh :).

Na Venus fort hebben we onszelf getrakteerd op een ritje in het Reuzerad van Odaiba! S'nachts is het wel mooier want dan is het volledig verlicht enzo, maar het uitzicht overdag is natuurlijk ook indrukwekkend :). Na nog wat te chillen en rond te hangen (er is een gigantische gamehal waar we japanners zagen die iets te gezwind de moeilijkste levels van Dance Dance Revolution aan het spelen waren, nuja ieder zijn hobby) genoten we nog wat van een snackje terwijl we keken naar de schemering met in de verte Rainbow Bridge. Odaiba is zeker en vast een aanrader voor eender welke tourist in Tokyo, met wel veel vertier, maar een gevoel van authenticiteit is daartegenover wel ver te zoeken. Een dagje is wel genoeg voor eventjes :).

Hopelijk hebben jullie er van genoten! Ik probeer af en toe ook filmpjes te maken en ik excuseer me alvast voor de stomme commentaren die erbij komen maar het is gewoon dat beelden soms meer zeggen dan foto's :). Bedankt aan de mensen die mijn blog allemaal volgen, en tot de volgende post!

Mini Connection

Hey Hey beste lezers, vrienden, familie en Fans!

Het is weer dinsdag, en na een weekje over te slaan (wegens NIKS te melden :p) heb ik toch weer wat avonturen kunnen beleven!

Eerst en vooral om te antwoorden op de vraag van Karen Podevyn die vroeg om Poken eens wat beter uit te leggen: Poken is eigenlijk een soort van digitaal visitekaartje, dat hand in hand gaat met de social media trend. Je maakt een profiel online, (het ziet er zelfs uit als een business card, zie de foto hieronder) en linkt die met accounts van jouw social media (Er is een lijst van 30+ soorten social media, dus pick your choice! ). Dus je business card geeft direct je twitter/facebook/linkedin/youtube etc.... account ook weer. Al je contacten komen mooi in een overzichtig lijstje terecht, en alles wordt automatisch geupdate. Nu, je online profiel is verbonden met jouw "poken", een klein handje met een usb uitgang. Als je dat handje tegen een ander handje houdt, dan wisselen ze je informatie uit! Het is dus een tool die het heel goed doet op evenementen waar je een community moet uitbouwen. Voila! :)

Dus, ik had de kans om samen met Nele naar één van de grootste Poken events ooit te gaan in Japan. Het evenement werd georganiseerd door Minicooper Japan en vond plaats in Sodegaura, op de Sodegaura Forest Race Track :D. Er kwamen ongeveer 1500-2000 mensen, en die kregen allemaal een poken aan de ingang, en wij waren paraat met het Poken Team om die mensen van informatie te voorzien, en te helpen bij registratie.

Nu moet je weten dat Sodegaura best wel een eindje verwijderd was van Tokyo: een 2,5 uur rit, en we moesten er vrij vroeg zijn om het standje op te zetten. Het evenement bleek later ook vroeg gedaan te zijn omdat vele mensen vroeg opkomen, en vroeg vertrekken om de verkeersdrukte voor te zijn. Er was ook nog een APEC meeting ergens onderweg, wat extra drukte betekende. Gevolg: Wij waren om 3 uur s'ochtends wakker :). Pittig! Maar we konden wel eens de facebook drukte zien in België, want hier overdag is het maar saai omdat jullie allemaal aan het slapen zijn! :p.

We werden dus rond 4 opgepikt door Rob, en nadat we Dean (een ander Poken Evangelist, en Die hard Apple Fan :p) ook erbij hadden gehaald waren we op weg. Vroeger moest je rond de baai van Tokyo rijden om naar Sodegaura te rijden, maar sinds een paar jaar is er gelukkig de Aqualine ! Echt wel zotjes. Zeker de link eens checken om te weten wat het is :). Zoals ook in het artikel vermeld wordt, ligt in het midden van de aqualine Umihotaru, waar we een lekker ontbijt genuttigd hebben. En daar begonnen we de eerste tekenen van de mini cooper rage te zien, want ongeveer 30 procent van de parking daar stond vol mini's. De frisse zeelucht deed ook deugd voor een beetje wakker te worden :).

Eenmaal toegekomen op de racetrack konden we ons installeren en genieten van de omgeving en het evenement. Alles ging vlotjes en we hebben veel mensen kunnen helpen! En we hebben vooral veel fun gemaakt terwijl we het deden :). Rob heeft zich gewaagd wat BMX stuntjes te doen, met pijnlijke schenen als gevolg, maar toch respect! Nele heeft wat lessen in Iphone gebruik gekregen van Dean, en het begint :p!

Er waren heel wat dingen te doen op het evenement, maar het ging vooral om mini fans te verbinden, en een community te versterken. Al de mensen hadden een minicooper en keken naar mini classics, of elkaars auto, etc... Er waren Mini Design wedstrijden, je kon ritjes maken op het circuit met een racedriver (juist te laat verdomme) er was eten, optredens... De motor races waren ronduit indrukwekkend, en de mini race heb ik ook een beetje kunnen filmen, toch de 5 seconden als ze voorbij de paddock reden :p.

Toen we s'avonds terugreden, helemaal doodop van de lange dag, hadden we wel de pech dat heel het verkeer in de knoop lag doordat er een mini! een ongeluk had gehad :s. Dus is Rob in de donkerte der donkerte van het platteland gereden (Ramen zaken dat ze daar hadden, die mensen eten gelijk niks anders) en hebben we een gezellig family restaurant gezocht om 2 uur te wachten, een beetje te eten, koffietje en veel interessante babbels. Rond 8 uur zijn we dan terug vertrokken en was het één vlotte rit naar huis. Moe dat we waren!!! Maar het was een geweldige ervaring en heel tof om te doen!

Ik hoop dat ik ooit centjes genoeg heb om zelf een mini te kopen :p.

Cheers! En tot de volgende blog!

Oh ja, de aansporing tot interactiviteit blijft geldig, dus als JULLIE VRAGEN OF VERZOEKJES HEBBEN OM OVER BEPAALDE DINGEN VAN JAPAN/JAPANSE CULTUUR/TOKYO/OSAKA/WHATEVER TE BLOGGEN, LAAT ZE ACHTER BIJ REACTIES EN IK ANTWOORD ZEKER!

Verjaardag

Hey lieve lezers, vrienden, familie en fans!

Dit lijkt misschien een beetje een ego-centrische post, maar ik zou jullie graag wat meer vertellen over mijn verjaardag, die ik voor de tweede maal in mijn leven doorgebracht heb in Japan.

Eerst en vooral wil ik een paar dingen zeggen:

1) Ik was echt geraakt door de massale reacties op facebook, dat deed echt deugd! Het was heel fijn dat zoveel mensen de kleine moeite deden om iets te posten, en ik heb hen proberen allemaal te bedanken. Jullie hebben er allemaal voor gezorgd dat ik een super verjaardag heb gehad!

2) Ik had graag mijn verjaardag met mijn vrienden en familie gevierd, ook samen met Wouter (die op dezelfde dag verjaard), enzo, maar daar kan nu eenmaal niks aan gedaan worden. Weet dat ik op zo'n moment intens aan jullie allemaal denk en jullie mis!

3) Ik heb het geluk gehad dat mijn vriendin, Nele, ervoor gezorgd heeft dat ik een onvergetelijke verjaardag had! Waarover ik jullie graag meer over wil vertellen!

Nele had al langer zitten nadenken over mijn verjaardag, omdat ze me echt echt wou verrassen! Maar ik denk dat ik haar vaak van gedachten heb doen veranderen, zodat ze telkens een nieuwe strategie heeft moeten bedenken! :).

Ze is speciaal heel vroeg opgestaan om te verrassen met ontbijt op bed! Het arm schaap had veel te weinig geslapen, maar ik was echt ontroerd dat ze s morgends vroeg op mijn raam tikte! :).

Spijtig genoeg moest ik ook vroeg naar de EU Gateway beurs dus was het ook vroeg afscheid! Maar Nele is me dan rond de avond komen oppikken, en toen zijn we naar een onbekende bestemming gegaan!....

Het Delirium Cafe Tokyo!!!!!

Het delirium cafe is een zaakje waar ik eerder al voor Poken naartoe was geweest, en Nele had dat onthouden! Je kan er 88 verschillende Belgische bieren drinken (mits een goed prijsje natuurlijk :/, maar ja, soms moet je dat een beetje negeren hé!) en je kan er ook heel goed in Belgische stijl eten! De frietjes waren er overheerlijk (standaard met mayonaise! Een zeldzaamheid) en de kip en het biefstukje van even hoge kwaliteit :). Omdat Nele gereserveerd had en had vermeld dat het voor mijn verjaardag was, klonk plots een een happy birthday lied door de boxen en begon de staff al de klanten op te jutten om mee te zingen! Er werd een verjaardagsfoto getrokken en geprint en op een kaartje van de zaak geprint! En er was een speciaal Belgian waffle verjaardagsdessert voorzien met mijn naam erop! (zie de foto hierboven!).

Het was alleszins een heel fijne verjaardag :), doorgebracht in een Belgische omgeving! (Met manneke pis in het toilet!) Dankzij Nele, mijn familie, en al mijn vrienden en vriendinnen uit België!

Als jullie Nele's Blog verder willen lezen, dan kan je dat hier doen!

Cheers, en tot de volgende blog. Bedankt voor het lezen!

Ginza

Hey beste vrienden, familie, schoon-familie ;), lezers, fans, IEDEREEN! Jongens jongens jongens jongens, deze blogpost is er echt één voor..... het vrouwelijk publiek van mijn blog :). In navolging van de wekelijkse avonturen van Nele en Thomas is dit avontuur er één die ik niet gauw zal vergeten! Als bestemming hadden Nele en ik Ginza uitgekeken. Het is een high class shopping district, met de belangrijkste flagship stores van de grote merken. Als je een vierkante meter in Ginza wil kopen/huren raad ik je maar eens aan om eerst te googlen naar de prijzen. On-ge-lo-fe-lijk. Natuurlijk was het een must om eens te gaan kijken waar al die verhalen vandaan kwamen :). Nele had haar winkels gekozen die ze eens van dichtbij wou zien, en ik de mijne!

Via het station konden we direct in het Sony Building gaan, via deze prachtige trap :) die direct de toon zetten. Elke trede maakte een geluid en kleur, dus telkens er verschillende hoeveelheid volk op liep kreeg je andere deuntjes en geluiden!

Eenmaal in het Sony Building was het echt alsof ik een klein kindje was en in een speelgoedwinkel werd losgelaten. High Tech dingen zijn nu eenmaal het speelgoed voor grote kleine jongens. Camera's, laptops, playstations, alles van sony wat je je maar kan inbeelden, dat hadden ze!

Zwaar aan het racen :)

Eenmaal uit het Sony Building merkten we pas dat het flink aan het regenen was, maar dat kon toch geen domper zijn op de feestvreugde, en de regen zorgde tegelijkertijd ook voor een tof sfeertje :). Net die beroemde foto van James Dean :). Na eventjes verdwaald te zijn (Vrouwen en kaarten.... ;) ) kwamen we op de grote hoofdstraat terecht met al die beroemde winkels. Nuja, beroemd, de echt beroemde merken ken ik wel, maar voor de rest had ik een ervaren gids bij me: Nele moet echt Ginza gids worden, de dingen die zij mij vertelt :)....

Een korte foto-introductie voor de girls? ;)

"Voor de droomsters met een kanjer van een

vriendje die veel veel geld verdiend? ;)"

"My Gucci bag"

"Bling bling Kitteh"

"Georgio....Armani"

En een foto uit de gedrochten der hel: De Abercrombie&Fitch winkel...

Over die Abercrombie&Fitch winkel moet er me wel nog wat van het hart. Check de details maar op deze website: http://www.businessoffashion.com/2010/02/in-tokyo-abercrombie-misses-its-mark.html

Maar hoe dan ook, we gingen eens een kijkje nemen in deze bekende Amerikaanse kledingwinkel. Godverdomme, de ergste winkelervaring uit mijn hele leven en ik denk dat er één of andere freak een verdomd goor idee moet hebben om een nog ergere winkel uit de grond te stampen. In de ingang stond er al een half naakte Japanner te showen met zijn borstkas, en probeerde met mensen op de foto te gaan. Nu niet denken dat ik daar van in mijn eigen mannelijkheid gekwetst was (Ook omdat we een beetje genegeerd werden als buitenlanders, aleja, Nele dan toch :p ) want dat was verre van het ergste. De perverse duisterheid van een fucking kledingwinkel was al vreemd, muren waren bezaaid met Griekse homo-erotische beelden (zie foto), en elke bediende (geloof me, het waren er veel) gekleed in hetzelfde A&B outfitje begroette je met de woorden: "Hey, How's it going". Nu in Amerika kan dat misschien cava zijn, maar het komt hier echt niet over. Ik ben al een aantal keren gaan clubben in Osaka in mijn leven, maar de muziek hier stond echt LUID, met het fijne gevolg dat de "Hey How's it going"s een beetje wegvielen, maar het aller allerergste, buiten het feit dat de bediendes ook random eenzaam aan het dansen waren op hun verdieping, was dat er CONSTANT een goodkope eau de cologne door heel het verluchtingssysteem van de winkel gespoten werd. En fel hoor; ken je het gevoel dat er iemand teveel deo in de kamer heeft gespoten en je smaakt de alcohol zo'n beetje in je keel? Dat dus.

Jajajaja, de A&C winkel: nooit van mijn leven niet meer. Alle respect aan de mensen die er kleren van hebben, mij niet gelaten als je ze mooi vindt. Maar ze bestellen op internet, of ze gaan halen in een winkel: groot verschil.

Daarna hadden we toch even genoeg van al het shoppen en hebben we nog wat de grote boulevard bekeken. Ginza was echt interessant :). Al waren sommige delen wat aangenamer dan andere!

Oh ja, Mattias! Jouw aanvraag voor "Ik wil een foto van de flikkerende lichten en billlboards van de straten 's avonds!Zoda we kunnen zien da het ginter wss een stad is die nooit slaapt..."

wordt hopelijk beantwoord met het volgende filmpje!

Voor al de lezers van de Tokyo Chronicles: om een blog met meer interactie te maken had ik het idee om als jullie vragen hebben, of verzoekjes over thema's waarover ik moet bloggen, die altijd achter te laten als reactie :). Ik doe mijn best dan om er gepast op te antwoorden. Zo wordt deze blog geen eenzijdig medium, maar iets dat opgebouwd wordt door meerdere mensen!

Take care iedereen!